De allerlaatste Nepal-update!

Zoals beloofd: venloos onderaan ;-)!

Namastē lieve vrienden, vriendinnen, kennissen en familieleden!

Zaterdag 11 juni land ik om 17:40 uur in Düsseldorf. Mijn tijd hier is bijna op, dus dit is vanzelfsprekend mijn laatste reisblog. Die wilde ik graag aftrappen met jullie hartelijk te bedanken voor het lezen en voor het mij volgen de afgelopen weken. Het was echt ontzettend leuk om zo veel reacties te krijgen via facebook/instagram/whatsapp/waarbenjij. Nogmaals bedankt daarvoor :-).

Oke. Mijn laatste weken. Van 26 tot en met 31 mei beleefde ik, althans dat dacht ik, mijn laatste dagen in Pokhara, de stad waar ik zo intens verliefd op ben geworden. Deze dagen vlogen voorbij, ook omdat we als groepje van vier man deze dagen vooral horizontaal wilden doorbrengen. Om toch iets speciaals te doen op onze laatste dag Pokhara besloten Kristina en ik om met een touw om onze enkels van een 100 meter hoge toren af te springen. Dat was geweldig. Ik wist niet dat ik zoveel adrenaline aan kon maken als er toen door mijn aderen stroomde. Blij dat ik leefde dus.

1 juni ging de bus naar Chitwan National park, dus verkleinde ons groepje met 1 dame: Kristina bleef achter in Pokhara voor vrijwilligerswerk. Ik ging door naar Chitwan, waar het kwik gestegen was tot een graadje of 41. Vooral de bijbehorende muggen waren een groot nadeel. Verder is Chitwan een leuke plek, waar olifanten gewoon over straat lopen. Dinsdag 2 juni deden Iris en ik een jungle walk. De naam verraadt in dit geval redelijk wat dan de bedoeling is; onder bescherming van twee twintigers met bamboe stokken liepen we door het territorium van neushoorns, tijgers en olifanten. Blij dat ik nog leefde dus.

Woensdag 2 juni vertrok ik nog verder zuidelijk naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Hier zou ik tot na het weekend blijven, om daarna door te reizen naar Kathmandu. De temperatuur tikte hier echter met speels gemak de 45 graden aan, waardoor ik besloot niet langer dan twee dagen te blijven. In de spaarzame momenten in de schaduw heb ik genoten van deze plaats en zijn mensen, maar ik ben helaas niet gebouwd voor meer dan 35 graden, dus ik heb het niet op waarde kunnen schatten.

Elk nadeel heb zn voordeel. Zo is het voordeel van een weekend onverwacht vrij hebben dat je terug maar Pokhara kunt reizen. Kost je maar 8 uur. In die 8 uur heb ik drie Bollywoodfilms gezien, en ik zou oprecht niet kunnen zeggen of dat drie verschillende films waren. Dit komt misschien ook omdat ik er halverwege de tweede film pas achter kwam dat de film engels gesproken was. Verder had ik helemaal niks te doen in Pokhara, en dat beviel me prima. Maandagavond op de valreep nog de venloosche banden aangehaald met Sjoerd, en hem en zijn groep van de nodige nepalese wijsheden kunnen voorzien ;-). Al met al een leuke laatste avond in Pokhara. Dinsdagmorgen moest ik alweer naar Kathmandu.

Kathmandu is alles wat Pokhara niet is. Het is gestresst, luidruchtig, smerig, paniekerig en ongeorganiseerd. Een man weet pas wat hij mist als het er niet is, zou zomaar over het laatste deel van mijn reis kunnen gaan. Het grote voordeel hiervan is wel dat ik weer zin heb om naar Nederland te gaan. Het spijt me ontzettend en ik vind jullie hartstikke aardig, maar in Pokhara heb ik Nederland niet echt gemist..

Tot slot: Ik heb altijd een beetje een hekel gehad aan mensen die plaatsen of evenementen bedanken alsof het personen zijn, maar ik geloof dat ik die traditie ben gaan begrijpen. Ik ben Nepal namelijk ontzettend dankbaar voor de ervaringen die ik hier heb mogen opdoen, ookal is er concreet niemand waar ik mijn dankbaarheid op kan botvieren. Nepal is veruit het mooiste land waar ik ooit geweest ben. Een land waar geen verkeersregels zijn, maar iedereen zich eraan houdt. Waar zo veel armoede te vinden is, en zo veel geluk. Waar ik niemand versta, maar iedereen begrijp. Waar de lelijkheid het allermooist is. Beauty is in the eye of the beholder, zeggen ze dan geloof ik. Ik ben van dit land gaan houden alsof het een deel van mezelf geworden is. Ik ben hier voor neushoorns weggerend en heb door het leven geslenterd. Ik heb eeuwige vriendschappen opgebouwd met mensen die ik nooit meer zie. Ik heb hier dromen verwezelijkt waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik heb angsten overwonnen en er doelen voor teruggekregen. Maar bovenal: ik heb van elke seconde maximaal genoten. Om met Rinus Michels te spreken: bedankt! Ik zal het nooit, nooit vergeten!

Namastē en tot snel!


Zoals beloofd:

Waas fijn. Tiéd um te goan