Nepal week 2

Namasté vrienden en vriendinnen in Nederland!

Week 2 van mijn wereldreis naar Nepal zit erop! Langzaam ga ik steeds meer van Nepal houden, maar tegelijkertijd ook steeds meer van Nederland. Apart hoeveel je over je eigen land kunt leren door aan de andere kant van de wereld te zijn.

Verder heb ik vanaf deze week besloten niet meer alles op te schijven wat ik meemaak, uit pure angst dat ik bevlogen over deze reis vertel en de reactie "ja dat las ik op facebook" terugkrijg. De verhalen over moesson, het lesgeven, Hele Grote Spinnen En Kakkerlakken en andere levensveranderende trauma's of geweldige ervaringen vertel ik heel graag in Nederland onder het genot van een koud biertje ;-). Dit is wat ik wel kwijt wil:

Donderdag 6 en vrijdag 7 mei vlogen in relatieve rust voorbij. Dat wil zeggen: met de alledaagse verbazing waaraan ik gewend ben geraakt. Ik raak niet alleen gewend aan de  overdosis koeien, stieren, kippen en honden die hier op straat rondlopen, af en toe is in het kielzog van een overstekende koe lopen zelfs de veiligste manier om hier een straat over te steken. Buiten dat ik overal een hogere toegangsprijs betaal en het soms dagen duurt voordat ik een andere blanke zie, voel ik me soms net een Nepalees.

Zaterdag besloten we naar de World Peace Pagoda te klimmen, een boeddhistische Stupa op een heuvel van ongeveer 400 meter. Vanaf daar is heel Pokhara mooi te overzien. Verder was het een mooie training voor onze trekking, die komende zaterdag gaat beginnen. Op de terugweg naar huis heb ik de nodige trekking gear gekocht, die ze hier gelukkig in alle gradaties van spuuglelijk verkopen. Ik ben uiteindelijk gegaan voor een zeilmast van een windjack en het laatste paar schoenen in babykotskleur. Geslaagd dagje lijkt me zo.

Zondag begon vroeg omdat pinnen hier een onderneming is die je moet inplannen. Ik liep om negen uur van huis weg en was iets na elven terug. Na een ontbijtje hebben we onze laatste trekking permit gehaald, waardoor ik nu officieel de bergen in mag. Maar goed ook, want het bonnetje van de schoenen had ik niet meer. Zo kwam het dat ik om een uurtje of twee aankwam in iets dat ik alleen maar kan omschrijven als het paradijs op aarde; de Bamboo Bar aan de rand van het meer van Pokhara, waar al het drinken ijskoud is en het zwemwater heerlijk warm, waar de banken gestoffeerd zijn en de chef muziek weet welke Jack Johnson-nummers ik het beste vind. Voetjes in het zand en maximaal chillen dus. Het levend verbranden nam ik op de koop toe.

De rest van de week nam wederom zijn verbazingwekkend routineuze vorm aan.  Vrijdag De Dertiende was helaas mijn laatste dag op school, en na een hele batterij aan bye-byes zijn we de laatste voorbereidingen gaan treffen voor de grote trektocht die zaterdag begint: Around Anapurna ofwel de Anapurna Circuit Trek. Van waterzuiveringstabletten tot handschoenen, alles is inmiddels aangeschaft en ingepakt, en alles wat niet mee hoeft staat veilig opgeborgen. Ik ben dus helemaal klaar om door de Himalaya te lopen, en dat is precies waar ik zaterdag 14 mei aan begin. Het is een totaal mysterie waar en wanneer ik de komende tijd internet heb, maar ik houd jullie zo goed en zo kwaad als het gaat op de hoogte (pun intended) van mn barre tocht, die met een beetje mazzel een dag of 15 in beslag zal nemen. Iedereen die in die tijd eindexamens heeft, heel erg veel succes!

Namasté!