Week 3 en 4 in de Himalayas
Door: Bram Markusse
Blijf op de hoogte en volg Bram
27 Mei 2016 | Nepal, Pokhara
Namastē mēro sāthīharū!
In de afgelopen elf dagen is mijn wereld totaal op zijn kop gezet door mijn wandeltocht door de himalayas. Voor een dikke week bestond er geen buitenwereld, was mijn enige zorg de ene voet voor de andere krijgen en van het adembenemende uitzicht genieten. Inmiddels heb ik 180 kilometer gelopen, waarin naar mijn schatting tussen de 15 en 20 kilometer hoogteverschil zat. Het was bij vlagen puur afzien en puur genieten. Ik voelde me groots en extreem klein. Sterker dan ooit en uitgeblust. Dit gebergte sloeg me in elkaar, om me vervolgend met alle liefde weer op de been te helpen. Ik heb grote bergen gezien en diepe afgronden. Het was extreem zwaar en alles deed pijn. En ik had het voor geen goud willen missen.
Dit kwam mede doordat hier een vriendengroep is ontstaan van 8 mensen die toevallig op een zaterdagochtend een jeep deelden naar het beginpunt. Daarna kwamen we er door stom toeval achter dat we ongeveer hetzelfde tempo liepen, waardoor we een dikke week lief en leed met elkaar deelden. Ik verbaas me over hoe goed je iemand in een week kunt leren kennen en ik ga ze allemaal ontzettend missen, inclusief Matts unieke verzameling travel games, waarbij het doel meestal was: liegen tot je erbij neervalt. In misschien wel de zwaarste week van mijn leven heb ik daardoor ook het meeste gelachen.
Donderdag 26 mei besloot ik vanuit Marpha terug naar Pokhara te reizen. Uiteraard kwam ik er op het busstation (bij gebrek aan een beter woord, busstations heb ik in Nepal nog niet gezien) achter dat het openbaar vervoer in Nepal voor het eerst in 20 jaar staakte. Gelukkig ontmoette ik een russisch meisje dat ook niet op de staking was voorbereid, waardoor we een jeep terug naar de stad konden delen. Wat volgde was de raarste rit van mijn leven, maar gezellig was het gelukkig wel. Na 11 lange en onconfortabele uren doemde Pokhara op door de voorruit. Ik ben weer terug in de stad waar ik begonnen ben en er is niks veranderd: er wordt de hele dag door auto's getoeterd, de mensen zijn nog steeds even vriendelijk, en in de Bamboo Bar wordt nog steeds het beste eten geserveerd en de beste muziek gedraaid. Dit alles onder het genot van een zonnetje, dat dit deel van de wereld verwarmt tot een comfortabel temperatuurtje van 32 graden. Het leven is mooi.
Namastē.
In de afgelopen elf dagen is mijn wereld totaal op zijn kop gezet door mijn wandeltocht door de himalayas. Voor een dikke week bestond er geen buitenwereld, was mijn enige zorg de ene voet voor de andere krijgen en van het adembenemende uitzicht genieten. Inmiddels heb ik 180 kilometer gelopen, waarin naar mijn schatting tussen de 15 en 20 kilometer hoogteverschil zat. Het was bij vlagen puur afzien en puur genieten. Ik voelde me groots en extreem klein. Sterker dan ooit en uitgeblust. Dit gebergte sloeg me in elkaar, om me vervolgend met alle liefde weer op de been te helpen. Ik heb grote bergen gezien en diepe afgronden. Het was extreem zwaar en alles deed pijn. En ik had het voor geen goud willen missen.
Dit kwam mede doordat hier een vriendengroep is ontstaan van 8 mensen die toevallig op een zaterdagochtend een jeep deelden naar het beginpunt. Daarna kwamen we er door stom toeval achter dat we ongeveer hetzelfde tempo liepen, waardoor we een dikke week lief en leed met elkaar deelden. Ik verbaas me over hoe goed je iemand in een week kunt leren kennen en ik ga ze allemaal ontzettend missen, inclusief Matts unieke verzameling travel games, waarbij het doel meestal was: liegen tot je erbij neervalt. In misschien wel de zwaarste week van mijn leven heb ik daardoor ook het meeste gelachen.
Donderdag 26 mei besloot ik vanuit Marpha terug naar Pokhara te reizen. Uiteraard kwam ik er op het busstation (bij gebrek aan een beter woord, busstations heb ik in Nepal nog niet gezien) achter dat het openbaar vervoer in Nepal voor het eerst in 20 jaar staakte. Gelukkig ontmoette ik een russisch meisje dat ook niet op de staking was voorbereid, waardoor we een jeep terug naar de stad konden delen. Wat volgde was de raarste rit van mijn leven, maar gezellig was het gelukkig wel. Na 11 lange en onconfortabele uren doemde Pokhara op door de voorruit. Ik ben weer terug in de stad waar ik begonnen ben en er is niks veranderd: er wordt de hele dag door auto's getoeterd, de mensen zijn nog steeds even vriendelijk, en in de Bamboo Bar wordt nog steeds het beste eten geserveerd en de beste muziek gedraaid. Dit alles onder het genot van een zonnetje, dat dit deel van de wereld verwarmt tot een comfortabel temperatuurtje van 32 graden. Het leven is mooi.
Namastē.
-
27 Mei 2016 - 13:12
Mark:
Goed verhaal wederom. Lekker gewerkt. -
27 Mei 2016 - 14:24
Jane:
Mooi verhaal. Mooi ervaring! Trots op jou!! Kom je langs als je weer in Nederland bent? Wij willen graag meer horen en jouw fotos zien. -
27 Mei 2016 - 14:53
Marlou:
Wauw Bram, kanjer!
-
28 Mei 2016 - 10:45
Anke:
Wat heerlijk om je derde verslag te lezen. Ooit gedacht om schrijver te worden?? -
30 Mei 2016 - 07:02
3 Keer Raden Wie:
Thanks allemaal! Zodra ik terug ben kom ik alles vertellen Jane!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
